ΟΙ ΤΡΑΓΙΚΕΣ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ) ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ "JUDY"

Το 1939 η 17χρονη τότε Τζούντι Γκάρλαντ γνωρίζει την απόλυτη δόξα με τον περίφημο ῾Μάγο του Οζ῾. Και επειδή ελάχιστα παιδιά - θαύματα καταφέρνουν να συνεχίσουν τη λαμπρή καριέρα που κάποτε ξεκίνησαν, 30 χρόνια μετά τη βρίσκουμε κάμποσες φορές χωρισμένη, προχωρημένα αλκοολική, με εραστές - ζιγκολό που την εκμεταλλεύονται, να περιφέρει μαζί της τα δυο παιδιά της, πασχίζοντας να διατηρήσει κάτι από την παλιά δόξα με περιφερόμενα σόου στα οποία κυρίως τραγουδά. Τότε δέχεται μια πρόσκληση για μια σειρά σsold out παραστάσεων στο Λονδίνο, όπου έχει φανατικούς θαυμαστές και όπου θα αναγκαστεί να πάει δίχως τα παιδιά της. Θα τα καταφέρει, όντας βουτηγμένη στο αλκοόλ;
Το "Judy" (2019), δεύτερη ταινία του Rupert Goold αφηγείται την ιστορία των τελευταίων σόου της Γκάρλαντ στο Λονδίνο και, ουσιαστικά, των τελευταίων ημερών της. Ως γνωστόν το Α και το Ω του φιλμ είναι η εξαιρετική (και αγνώριστΓη) Ρενέ Ζελβέγκερ, που δίνει μια αληθινά σπαρακτική ερμηνεία.
Η ταινία δεν άρεσε γενικά (εκτός της Ζελβέγκερ). Προσωπικά πάντως με συγκίνησε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με άγγιξε η απόλυτη παρακμή μιας κάποτε σούπερ σταρ, η αδυναμία της να συνειδητοποιήσει την κατάντια της, η διαρκής πάλη με το αλκοόλ και την εξάντληση... Βρήκα συγκινητικές κάποιες στιγμές (όπως αυτή με το γκέι ζευγάρι), μου άρεσε ο τρόπος που ερμήνευε τα κλασικά τραγούδια (η Ζελβέγκερ δηλαδή, αλλά φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα ἠταν και η αληθινή Τζούντι στα τελευταία της). Πέραν του βιογραφικού στοιχείου πάντως, το φιλμ καταγγέλει την απίστευτα σκληρή εκμετάλλευση των (νεαρών κυρίως) σταρ από το Χόλιγουντ (τους παραγωγούς δηλαδή). Φτάνει ακόμα να βγάλει το συμπέρασμα ότι ουσιαστικά αυτή ακριβώς η απάνθρωπη παιδική - εφηβική καταπίεση είναι υπεύθυνη για τη μετέπειτα δυστυχία της Γκάρλαντ.
Δείτε την κυρίως για την ερμηνεία (αν και εμένα, όπως είπα, με συγκίνησε γενικότερα).