ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ῾῾ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΡΙΕΣ῾῾ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΖΟΝΤΑΙ (;)

Οι ῾῾Μικρές Κυρίες῾῾ (Little Women) είναι ένα κλασικό αμερικάνικο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Λουίζα Μέι Άλκοτ, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1868 και από τότε δεν έπαψε να διαβάζεται μέχρι σήμερα. Έχει μεταφερθεί μερικές φορές στην οθόνη, με κορυφαία να θεωρείται η ταινία του Κιούκορ του 1933 (δεν την έχω δει). Από την άλλη η Greta Gerwig είναι η γνωστή ηθοποιός και νυν και σκηνοθέτης του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, που μας έχει συνηθίσει στη μοντέρνα, σύγχρονη γυναικεία οπτική. Να όμως που το 2019 αποφασίζει να καταπιαστεί με το κλασικό αυτό βιβλίο εποχής.
Πρόκειται για την ιστορία 4 αδελφών από όχι διαίτερα πλούσια οικογένεια. Κάθε μία τους διαθέτει ταλέντο σε κάτι (μουσική, ζωγραφική, ηθοποιία, γράψιμο). Παρακολουθούμε τις ζωές και τις σχέσεις τους από μικρή ηλικία έως την ωριμότητα. Κυρίως παρακολουθοὐμε τα νεανικά τους όνειρα και - σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις - την συντριβή τους από τη σκληρή πραγματικότητα της ενηλικίωσης και της εισόδου στον ῾῾ἁληθινό κόσμο῾῾.
Η Gerwig αντιμετωπίζει το υλικό με μια μείξη δράματος και χιούμορ. Υπάρχουν οι συγκινητικές, δραματικές, αλλά και οι ανάλαφρες, αστείες στιγμές. Επίσης υπάρχουν νύξεις πρώιμου φεμινισμού, κυρίως στη στάση και την κοσμοθεωρία της συγγραφέα αδελφής, που είναι η αφηγήτρια και η αληθινή συγγραφέας του μυθιστορήματος. Τα διαφορετικά μεταξύ τους ψυχολογικά πορτρέτα των κοριτσιών νομίζω ότι διαγράφονται καλά. Όσο για τον εκσυγχρονισμό στην αφήγηση, η σκηνοθέτης αποφασίζει να σπάσει τη γραμμική αφήγηση και να διηγηθεί την ιστορία της με διαρκή μπρος πίσω στο χρόνο, πράγμα που σε κάποιες σκηνές απαιτεί την πλήρη εγρήγορση του θεατή για να καταλάβει πού ακριβώς βρισκόμαστε χρονικά.
Καλή ταινία, με καλές ηθοποιίες, όχι όμως και κάτι πολύ σπουδαίο κατά τη γνώμη μου.