Αυτή τη φορά ο δολοφόνος είναι... διαδικτυακός. Θανατώνει με τρόπους φριχτούς τα θύματά του, μεταδίδοντας τη διαδικασία live σε ειδική ιστοσελίδα. Και όντας ιδιοφυία στα ηλεκτρονικά, ουδείς μπορεί να "ρίξει" τη σελίδα του. Η ηρωίδα είναι η ειδικευμένη στο ηλεκτρονικό έγκλημα, αστυνομικός που τον κυνηγά. Αυτά.
Πρωτοτυπίες δεν υπάρχουν. Είναι μια ακόμα τέτοια ταινία. Από το υποείδος των ταινιών αυτών όπου ο δολοφόνος γίνεται γνωστός κάπου στα μισά του φιλμ και, γνωρίζοντας την ταυτότητά του, παρακολουθούμε τι θα γίνει μετά, αν θα συλληφθεί ή θα καταφέρει να διαφεύγει αιωνίως. Απλώς για διασκέδαση λοιπόν και τίποτα παραπάνω,
Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω ένα σημαντικότατο σεναριακό εύρημα: ΟΚ, υπάρχει ο ψυχοπαθής δολοφόνος. Κι όμως: Ο αληθινός δολοφόνος είναι το διαδικτυακό κοινό, δηλαδή εμείς. Βλέπετε, εκείνος έχει κανονίσει έτσι τα διαδικτυακά του κόλπα, ώστε ο θάνατος επιταχύνεται ανάλογα με την θεαματικότητα! Αν πολλοί παρακολουθούν το εφιαλτικό live το θύμα πεθαίνει γρήγορα. Αν το βλέπουν ελάχιστοι ή κανένας η διαδικασία καθυστερεί - έως και παγώνει. Φυσικά η θεαματικότητα εκτινάσσεται στα ύψη! Έτσι, με τον έξυπνο αυτόν τρόπο, σχολιάζονται θέματα όπως η συλλογική ευθύνη / ενοχή για διάφορα εγκλήματα, η αδιαφορία του κοινού για όσα υφίστανται οι άλλοι, ο εθισμός μας σε θεάματα βίας, το θανάσιμο (εδώ κυριολεκτικά) πάθος για (διαδικτυακή και όχι μόνο) φήμη, που εκφράζεται με τα νούμερα της θεαματικότητας - ή των like ή της ακροαματικότητας ή ό,τι άλλο, κλπ. κλπ. Το σημείο αυτό έχει όντως ενδιαφέρον και θα μπορούσε φυσικά να αποτελέσει θέμα έρευνας σοβαρότερων ταινιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου