"Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΤΡΥΠΙΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ": ΜΙΑ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ

Το 2020 ο Γιάννης Οικονομίδης τα κατάφερε πάλι. Ίσως μάλιστα ακόμα καλύτερα από τις προηγούμενες ταινίες του. "Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς", εκτός από τα γνωστά μέχρι τώρα μοτίβα του, εισάγει και το έντονα κωμικό στοιχείο, φτιάχνοντας έτσι μια εξαιρετική και κατάμαυρη κωμωδία και νουάρ μαζί.
Η Όλγα, νεαρή σύζυγος πλούσιου βιομήχανου, τα φτιάχνει με το Μάνο, ιδιοκτήτη σκυλάδικου και πρώην διάσημο τραγουδιστή (σκυλάδικων βεβαίως). Τολμά μάλιστα να εγκαταλείψει τον "παντοδύναμο" σύζυγό της, ο οποίος θα καταρρεύσει, θα βουτήξει στο αλκοόλ και, σύντομα, θα αναζητήσει εκδίκηση, πυροδοτώντας έτσι έναν αιματηρό μηχανισμό που θα καταλήξει σε αληθινή σφαγή.
Από τα απολαυστικότερα (και ταυτόχρονα κατάμαυρα) ελληνικά φιλμ των τελευταίων χρόνων, η "Μπαλάντα..." έχει πολλές αρετές: Σφιχτή αφήγηση δίχως κοιλιές, απόλυτα φυσικές ηθοποιίες ακόμα και από άγνωστους ηθοποιούς που εμφανίζονται για πρώτη φορά, αστυνομικό σασπένς όπως αυτά των παλιών νουάρ και, ταυτόχρονα, ξεκαρδιστικό μερικές φορές χιούμορ (είπαμε, πρόκειται για μαύρη κωμωδία). Κυρίως όμως έχουμε να κάνουμε με μια βαθύτατη (και ζοφερή κατά βάθος) κατάδυση στην ελληνική επαρχία, με τη μιζέρια, την κακογουστιά, τα σκάνδαλα, την ασχήμια των πόλεων και τις παρανομίες της. Λειτουργεί επίσης η ταινία ως μια απίθανη "πινακοθήκη" σπαρταριστών τύπων. Ποιον να πρωτο"θαυμάσεις"; Τον εκτελεστή Μουρίκη, τον χεβιμεταλά γκόμενο της κόρης του βιομήχανου, τους απίστευτους δίδυμους... για να αναφέρω λίγους μόνο που μου έρχονται αμέσως στο νου. Και, για να σας προειδοποιήσω, το γνωστό κρεσέντο βωμολοχιών, μόνιμο γνώρισμα των φιλμ του σκηνοθέτη, υπάρχει κι εδώ. Κάπως μειωμένο ίσως, αλλά πανταχού παρόν.
Φυσικά η όλη εικόνα που αποτυπώνεται δεν είναι καθόλου κολακευτική για την επαρχία, αλλά και για την ελληνική κοινωνία γενικότερα. Αλλά αυτό ακριβώς πετυχαίνει (όπως συνήθως) ο Οικονομίδης, και μάλιστα με απόλυτα φυσικό τρόπο: Να καυτηριάσει ανελέητα μια χρεωκοπημένη, δίχως την παραμικρή πίστη σε αξίες, κοινωνία, που ζει μόνο για το "όσα φάμε, όσα πιούμε κι όσα..." ξέρετε τη συνέχεια. Περιττό να πούμε ότι όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες είναι αρνητικοί (ή έχουν αρνητικές πλευρές). Αυτό μας έλειπε να μην...
Σας είπα στην αρχή ότι για μένα είναι μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.
ΥΓ: Η ανάμειξη (για να μην πω η κυριαρχία) των μανάδων στα πάντα (είναι σαν να κινούν όλα τα νήματα αθέατες), η απόλυτη επιρροή που ασκούν ακόμα και στους πιο σκληρούς, είναι ξεκαρδιστική και συγχρόνως εφιαλτική. Απόλυτα ελληνικό φαινόμενο βεβαίως.