Όπου εξιστορείται ο βίος και η πολιτεία της Ντον Ντάβενπορτ, από τα εφηβικά της χρόνια, ως οργισμένη τινέιτζερ, έως το επεισοδιακό της τέλος, αφού έχει περάσει από μια ῾῾καριέρα῾῾(;) στη σόου μπίζνες, που πάντοτε ήταν το όνειρό της, αλλά και στο (ακραίο κι αυτό) έγκλημα ταυτόχρονα.
Φυσικά η αισθητική είναι όσο πιο απαράδεκτη γίνεται. Όλα είναι τόσο κιτς, τόσο κακόγουστα, ώστε το φιλμ συνίσταται μόνο σε όσους διαθέτουν γερά στομάχια, όχι λόγω υπερβολικού σπλάτερ ή κάτι τέτοιο, αλλά λόγω... αισθητικής. Εννοείται ότι όλοι σχεδόν οι ήρωες είναι άσχημοι και απωθητικοί... τι λέω, όλα είναι απόλυτα ηθελημένα απωθητικά. Οι άνθρωποι, οι πράξεις τους, τα ντεκόρ, οι καταστάσεις, οι ηθοποιίες...
Ο Γουότερς εδώ είναι όσο ανατρεπτικός μπορεί κανείς να γίνει, σατιρίζοντας (αναποδογυρίζοντας καλύτερα) τα πάντα: Την οικογένεια, τη μητρότητα, την αισθητική και το καλό γούστο, τη δουλειά, το σχολείο και την εκπαίδευση γενικότερα... και δεν θυμάμαι τι άλλο ακόμα! Κυρίως όμως στο στόχαστρό του βρίσκονται οι σόου μπίζνες και η ανοησία και η κενότητά τους και το όνειρο των περισσότεων σύγχρονων ανθρώπων να γίνουν με κάθε τρόπο σταρ. Με κάθε τρόπο. Σημειώστε το αυτό, γιατί είναι έννοια - κλειδί για το φιλμ. Και, φυσικά, ανατρέπει και την ίδια τη φιλμική αισθητική, όπως είπαμε, τους κινηματογραφικούς κανόνες δηλαδή, με τα άθλια σκηνικά, το άθλιο παίξιμο, το εντελώς σχηματικό σενάριο... με τα πάντα. Και, επειδή κάποιοι που δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, ίσως να μην πιστεύουν στα μάτια τους, ας μην έχουν την παραμικρή αμφιβολια: Τα πάντα γίνονται απόλυτα συνειδητά. Το μόνο που λείπει από το φιλμ είναι το στοιχείο της έκπληξης: Είχε προηγηθεί, βλέπετε, το "Pink Flamingos"...
Από τις μεγάλες στιγμές του underground κινηματογράφου και μία από τις ανατρεπτικότερες ταινίες όλων των εποχών, σαφώς ΔΕΝ συνίσταται για όλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου