"ΕΠΑΦΗ" 'Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η Έλι από μικρή αγαπά να ακούει μακρινές φωνές μέσω ραδιοφωνικών πομπών / δεκτών. Όταν μεγαλώσει θα γίνει αστροφυσικός και με αληθινό πάθος θα πείθει διάφορες υπηρεσίες (και όχι μόνο) να υποστηρίζουν χρηματοβόρα προγράμματα παρακολούθησης συχνοτήτων από το σύμπαν, προκειμένου να πιάσουν σήματα από εξωγήινες διάνοιες. Και κάποια στιγμή, εκεί που όλα μοιάζουν να αποτυγχάνουν, συλλαμβάνει όντως ένα λογικό μήνυμα από "εκεί έξω". Από εκεί και πέρα η ταινία ασχολείται με την προετοιμασία ολόκληρης της ανθρωπότητας για την πρώτη επαφή με εξωγήινους, οι οποίοι βεβαίως, όπως όλα δείχνουν, είναι πολύ περισσότερο τεχνολογικά προοδευμένοι από εμάς.
Φυσικά καταλάβατε ότι μιλώ για την "Επαφή" του 1997 του Robert Zemeckis με τη Τζόντι Φόστερ και τον Μάθιου ΜακΚόναχιου στους βασικούς ρόλους, ένα φιλμ που από τότε είχε προκαλέσει εντύπωση. Το οποίο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Carl Sagan.
Οι αρετές της ταινίας είναι αρκετές. Κατ' αρχάς έχουμε μια πραγματικά σοβαρή αντιμετώπιση ενός θέματος επιστημονικής φαντασίας. Τι θα γίνει αν, μια μέρα, όντως κάποιοι εξωγήινοι επικοινωνήσουν μαζί μας; Τι θα κάνουν οι κυβερνήσεις; Πώς θα αντιδράσει ο επιστημονικός κόσμος; Και οι θρησκόληπτοι, που μέχρι τη στιγμή αυτή θα απέκλειαν μια τέτοια πιθανότητα (πώς να δεχτούν ότι ο θεός τους έφτιαξε κι άλλους, εντελώς διαφορετικούς, κι όχι μόνο εμάς; Πάει το "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν"...) Από την άλλη, πέρα από τις μπούρδες των φανατικών, η ταινία ουσιαστικά βασίζεται στη σοβαρή διαμάχη μιας διάνοιας που ερμηνεύει τα πράγματα με επιστημονικό τρόπο και δίχως την παρουσία θεού (της ηρωίδας) και μιας άλλης που αντιμετωπίζει τον κόσμο μεταφυσικά (ο ΜακΚόναχιου). Αυτό νομίζω είναι και η ουσία του φιλμ, που αναπτύσσει έτσι μια ενδιαφέρουσα φιλοσοφική διάσταση. Καταλήξτε μόνοι στα συμπεράσματά σας. Θα πω μόνο πολύ επιγραμματικά ότι, δίχως να κλίνει προς την "θεϊκή" πλευρά (πράγμα σπάνιο για Χόλιγουντ), μοιάζει να προσπαθεί να γεφυρώσει τον υλισμό με το μεταφυσικό όραμα.
Ενδιαφέρον φιλμ, ίσως λίγο "μακρόσυρτο" για κάποιους φανς των σύγχρονων υπερηρωικών φαστ (κυριολεκτικά) φουντ ταινιών, που παραμένει όμως γοητευτικό και, κυρίως, "τροφή για σκέψη". Και διαθέτει, βεβαίως, και το σασπένς του.