"Ο ΜΠΟΥΝΟΥΕΛ ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΜΕ ΤΙΣ ΧΕΛΩΝΕΣ": ΕΝΑ ΣΙΝΕΦΙΛ ANIMATION

Να πούμε για πολλοστή φορά ότι πολλά από τα animation σε καμία περίπτωση δεν προορίζονται για παιδιά. Και ότι τα θέματά τους μπορεί να αφορούν τα πάντα. Αφορμή για τις σκέψεις αυτές το φιλμ κινουμένων σχεδίων του Salvador Simo "Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες" του 2018.
Η ιστορία βασίζεται σε ένα graphic novel του Fermin Solis, το οποίο, φυσικά, με τη σειρά του, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Το 1932 ο Μπουνιουέλ βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η δεύτερη ταινία του, η σουρεαλιστική "Χρυσή Εποχή", έχει μεν κάνει πάταγο και έχει εδραιώσει τη φήμη του, πλην όμως έχει προκαλέσει σκάνδαλο, έχει κατηγορηθεί ως βλάσφημη και ο ίδιος έχει αφοριστεί από τους καθολικούς. Όχι ότι τον καίει ιδιαίτερα αυτό, αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχει μπει σε μια άτυπη μαύρη λίστα και είναι αδύνατο να βρει χρηματοδότες για επόμενα φιλμ. Τότε, τυχαία, πέφτει στα χέρια του ένα βιβλίο για την ισπανική περιοχή Les Hurdes, ένα απομονωμένο στα βουνά μέρος, που είναι η πιο φτωχή (εξαθλιωμένη μάλλον θα λέγαμε) περιοχή της χώρας. Αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ γι' αυτή, πράγμα που ξενίζει τους φίλους του (ένας σουρεαλιστής θα κάνει ντοκιμαντέρ;) και τελικά με χρηματοδότη έναν φίλο του, που "θυσιάζει" τα λεφτά που κέρδισε σε λαχείο, πηγαίνουν στην άγρια περιοχή για τα γυρίσματα, τη διαδικασία των οποίων παρακολουθούμε στο φιλμ.
Τα σχέδια της ταινίας είναι σχετικά απλά και αντίθετα με τα κυρίαρχα 3D είναι "παλιομοδίτικα" 2D. Είναι όμως απόλυτα εκφραστικά και λειτουργικά. Το φιλμ κινείται ανάμεσα στο ρεαλισμό, περιγράφοντας τη δύσκολη καθημερινότητα των γυρισμάτων στην άγρια περιοχή, τις σχέσεις του συνεργείου και του ίδιου του Μπουνιουέλ με τους κατοίκους, τις κακουχίες και τις αντιξοότητες που συμβαίνουν, αλλά και την ψυχολογική κατάσταση του σκηνοθέτη, τις στιγμές δημιουργικής ευφορίας, τις απογοητεύσεις, αλλά και τους φόβους, τους εφιάλτες και τα συχνά οράματά του - σκηνές που δίνουν αφορμή για καθαρά σουρεαλιστικές εικόνες και καταστάσεις. Για την ιστορία, το φιλμ που προέκυψε απ' όλη αυτή την περιπέτεια ήταν το "Γη Χωρίς Ψωμί" του 1933, που απογείωσε τη φήμη του δημιουργού του και θεωρείται από τα κλασικά ντοκιμαντέρ της ιστορίας του κινηματογράφου.
Ασυνήθιστο θεματικά animation λοιπόν, ύμνος στη δημιουργικότητα και το πάθος για τέχνη - δίχως να παραβλέπει τις ιδιομορφίες των καλλιτεχνών - ώριμο, προορισμένο και για ενήλικες και κυρίως για σινεφίλ κάθε ηλικίας, είναι ταυτόχρονα πληροφοριακό και ποιητικό, ρεαλιστικό και, σε κάποιες σκηνές, απογειωτικό. Συνίσταται!