῾῾ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ῾῾ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΙΚΉ ΑΘΩΟΤΗΤΑ (;)

Το 1986 ο Δήμος Αβδελιώδης παίρνει μια ξεχωριστή θέση στο ελληνικό σινεμά με ῾Το Δέντρο που Πληγώναμε῾. Ήταν η πρώτη του μεγάλου μήκους. Έχει κάνει μόνο τρεις.
Στη Χίο, τόπο καταγωγής του δημιουργού, ένα παιδί του δημοτικού αφηγείται πώς πέρασε το καλοκαίρι του κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 60. Οι σχέσεις με τον καλύτερό του φίλο (όχι όμως και το καλύτερο παιδί της παρἐας), οι σκανταλιές και τα ατελείωτα παιχνίδια, το πρώτο σκίρτημα του έρωτα...
Μπορεί ένα φιλμ να σε συγκινήσει ενώ είναι. άτεχνο, ερασιτεχνικό σχεδόν, χειροποίητο; Μπορεί. Ο σκηνοθέτης εδώ καταγράφει τις παιδικές του μνήμες με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί  είναι ερασιτέχνες, είναι οι κάτοικοι και κυρίως τα παιδιά του χωριού του στη Χίο. Τα παιδιά αυτά (και τα όσα κάνουν) είναι αφοπλιστικά. Αναμεσα στο γέλιο και την πίκρα, τη χαρά και το κλάμα, την αθωότητα και τη σκληρότητα, καταγράφεται η πραγματικότητα μιας εποχής: Αυτής της επαρχιακής Ελλάδας της δεκαετίας του 60 (της Χίου ιδιαίτερα), αλλά, κυρίως, η αιώνια πραγματικότητα της εποχής παιδικής ηλικίας. Η ταινία δεν είναι παρά μια σειρά επεισοδίων. Μέσα απ᾽αυτά όμως η ξενοιασιά μιας ξεχασμένης εποχής (είπαμε: διπλή η σημασία: της εποχής της παιδικής ηλικίας και αυτής της δεκαετίας του 60) προβάλλουν ανάγλυφα.
Ένα σημείο που θέλω να τονίσω ιδιαίτερα: Η παιδική ηλικία που καταγράφει ο Αβδελιώδης σε καμία περίπτωση δεν είναι μόνο αθώες σκανταλιές και γέλιο. Είναι γνωστή η αθέλητη σκληρότητα των παιδιών. Εδώ λοιπόν θα δείτε πολλά τα οποία θα σας φανούν απαράδεκτα (η συμπεριφορά προς τον τρελό του χωριού, προς τα ζώα κλπ.) . Έτσι ήταν όμως τότε. Το φιλμ είναι απόλυτα ειλικρινές ως προς τη διττή όψη της παιδικότητας.
Το ειπα και στην αρχή: Άτεχνο, ερασιτεχνικό σχεδόν, συχνά ντοκιμαντερίστικο, καταφέρνει να είναι συγκινητικό και να αφήνει μια νοσταλγική γεύση από καιρό χαμένων πραγμάτων. Σίγουρα από τις ξεχωριστες στιγμές του Νέου (δηλαδή του μετά το 70) Ελληνικού Κινηματογράφου.