Η ταινία μας μεταφέρει στην κόλαση των χαρακωμάτων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και παρακολουθεί την οδύσσεια δύο στρατιωτών που εχουν αναλάβει την σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή να περάσουν από νεκρές ζώνες και από τις γραμμές του εχθρού για να μεταφέρουν σε συμμαχική μονάδα ένα μήνυμα που θα σώσει εκατοντάδες ζωές (και τον αδελφό του ενός μεταφορέα, που βρίσκεται ανάμεσά τους).
Ακούγεται ηρωικό, κάτι σαν πολεμικό "Lord of the Rings". Ναι, έτσι είναι. Μόνο που η πραγματικά συγκλονιστική του εικόνα μας δείχνει να βασιλεύει μια τέτοια εφιαλτική κόλαση, σε (πρώην) κατοικημένες και μη περιοχές, τέτοια απόγνωση και ερήμωση, ώστε κάθε έννοια ηρωισμού και θυσίας περνά σε δεύτερη μοίρα. Αυτό που κατέκλυσε το δικό μου μυαλό ήταν η απίστευτη φρίκη του πολέμου, αυτής της απόλυτα ηλίθιας και παρανοϊκής ανθρώπινης "επινόησης". Μπροστά στη "μεγάλη εικόνα", την κόλαση δηλαδή που δημιουργεί ένας πόλεμος, κάθε ηρωισμός, καθήκον, "καλοί και κακοί" και οποιδήποτε παρόμοια "λεπτομέρεια" περνά σε δεύτερη μοίρα.
Αλλά είναι και η σκηνθεσία του Μέντες που καθηλώνει τον θεατή: Γυρισμένο σε ένα μοναδικό μονοπλάνο (δεν είναι στην πραγματικότητα, είναι μονταρισμένο, αλλά τόσο δεξιοτεχνικά, ώστε να δίνει πειστικότατα αυτή την αίσθηση), δηλαδή σε real time, κατάφερε να με κάνει να μη μπορώ να πάρω ανάσα, να μη βαρεθώ ούτε λεπτό. Αυτό είναι επίτευγμα, αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψιν ότι ποτέ δεν ήμουν φανατικός φίλος των πολεμικών περιπετειών. Η εικόνα του, γενικά, είναι απίστευτη.
Οπότε; Μια από τις καλύτερες για μένα ταινίες της χρονιάς.
ΥΓ: Να λάβουμε υπ' όψιν ότι ο Α' πόλεμος, παρά το ότι, λόγω χαμηλότερης πολεμικής τεχνολογίας, είχε λιγότερα θύματα από τον Β', υπήρξε ίσως χειρότερος από αυτόν και είχε επέφερε μάλλον βαρύτερα ψυχολογικά τραύματα στην ανθρωπότητα. Τα χαρακώματα και η τριετής, παράλογη καθήλωση πολλών χιλιάδων ανθρώπων σ'αυτά αποτελούν μια από τις βασικές αιτίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου