Πρόκειται βέβαια για μια βιογραφία της μεγαλύτερης ελληνίδας λαϊκής στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Η οποία είχε ταραγμένη ζωή (ήταν, μεταξύ άλλων, πρόσφυγας με τη μητέρα και τις δύο μικρές τότε κόρες της από τη Σμύρνη το 1922), εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γνώρισε σιγά σιγά την επιτυχία με τους πασίγνωστους μέχρι σήμερα στίχους της, που μελοποιήθηκαν από πάμπολλους γνωστούς λαϊκούς συνθέτες (Τσιτσάνης, Καλδάρας, Δερβενιώτης, Χιώτης, για να αναφέρουμε μόνο λίγους). Αυτό όμως που - κατά τα τεκταινόμενα στην ταινία τουλάχιστον - τη χαρακτηρίζει δεν είναι η ζωή της, αλλά ο αδάμαστος, ιδιόρρυθμος χαρακτήρας της. Τσαμπουκαλού, φανατική τζογαδόρος, μανιώδης καπνίστρια ως το τέλος, παράξενη στις επιλογές της στη ζωή, πρωτοπόρα για την εποχή της ως προς τις ανοχές στο διαφορετικό (με την οικογένειά της, ως το θάνατό της, ζούσε πάντοτε ως "παιδί για όλες τις δουλειές" ένας ανοιχτά γκέι), με πρωτοποριακή φεμινιστική σκέψη και συμπεριφορά (έστω και ασυνείδητα, δεν έχει σημασία) και, φυσικά, πολύ ταλαντούχα στο στίχο.
Όλα αυτά αποτυπώνονται με μια στρωτή αφήγηση - που, ανάλογα με τις αναμνήσεις της, πηγαίνει μπρος - πίσω στο χρόνο, καλή παραγωγή και ηθοποιίες (και από την Καραμπέτη και από τη Γκουλιώνη, που ερμηνεύουν την Ευτυχία σε διαφορετικές περιόδους της ζωής της), σωστή σκηνοθεσία και διαρκή εναλλαγή δραματικού και συγκινητικού με το κωμικό στοιχείο. Το φιλμ επιμένει στο δυνατό και συχνά αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα της ηρωίδας αγνοώντας τον ιστορικό περίγυρο της Ελλάδας της εποχής. Δεν πειράζει. Το σίγουρο είναι ότι βλέπεται ευχάριστα και δίχως να κουράζει και δικαίως, ως αξιοπρεπές λαϊκό σινεμά, εξασφάλισε πολλές πολλές χιλιάδες εισιτηρίων. Οπότε, δίχως να είναι μια πραγματικά μεγάλη ταινία, παραμένει ένα σωστό και απολαυστικό φιλμ που πετυχαίνει απόλυτα το στόχο του.
ΥΓ: Είναι απίστευτο σε πόσο πολλά κλασικά λαϊκά τραγούδια έχει γράψει στίχους αυτή η γυναίκα. Στα μισά λαϊκά που ξέρω και που ακούγονται μέχρι σήμερα, στιχουργός είναι η Ευτυχία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου