ΨΗΛΟΣ, ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ ΚΑΙ... ΓΟΥΝΤΙ
Εν έτει 2010 και στα 75 του πλέον, ο Woody Allen εξακολουθεί να είναι μια ακούραστη μηχανή παραγωγής ταινιών, με ρυθμό μια ταινία το χρόνο (ίσως και κάπως συντομότερα). Αυτό που διαρκώς με εκπλήσει είναι ότι ακόμα και οι μέτριες ταινίες του (κακές δεν νομίζω ότι έχει κάνει ποτέ) εξακολουθούν, αν μη τι άλλο, να βλέπονται πολύ ευχάριστα. Όπως το "Θα Συναντήσεις έναν Ψηλό Μελαχρινό Άνδρα" ας πούμε. Δεν είναι από τις καλύτερές του, πιθανόν επαναλαμβάνει τον εαυτό του, σπάνια όμως θα περάσει κανείς τόσο ευχάριστες δύο ώρες στο σινεμά.
Με λιγότερο χιούμορ και όχι τόσο σπινθηροβόλες ατάκες όσο στο προηγούμενό του, το "Everything Goes", το φιλμ εξακολουθεί να διαθέτει όλη την κομψότητα, την εξυπνάδα, την τρυφερότητα αλλά και τον κυνισμό, την ειρωνία, την ελαφρότητα και συγχρόνως τη σοφία του μεγάλου δημιουργού. Κι ας πρόκειται στην ουσία για μια απλή κομεντί. Οι μοίρες των (αρκετών) ηρώων διασταυρώνονται, χωρισμοί, καινούριοι έρωτες, αυταπάτες κάθε είδους, άγχη, αδιέξοδα, επιτυχίες και αποτυχίες, μικρές ανατροπές, ξεπηδούν καθημερινά, δίχως τελειωμό. Και η πικρή επωδός - απόλυτα αληθινή που όμως όλοι ξεχνάμε (θέλουμε να ξεχάσουμε τέλος πάντων) - είναι ότι ο μόνος "ψηλός μελαχρινός ξένος" που θα συναντήσεις δεν είναι ο απόλυτος ρομαντικός έρωτας, αλλά ο θάνατος. Ίσως μάλιστα εδώ ο Allen είναι κάπως πιο απαισιόδοξος από άλλες φορές, καθώς οι περισσότεροι από τους καλοδουλεμένους χαρακτήρες τους θα καταλήξουν σε αδιέξοδο.
Το άλλο σημαντικό συμπέρασμα που μας λέει η ταινία είναι ότι συχνά οι αυταπάτες μπορεί να κάνουν μεγαλύτερο καλό σε κάποιον απ' όσο οι αλήθειες. Έτσι δεν είναι; Συχνά η πίστη θεραπεύει (όχι υποχρεωτικά η θρησκευτική, οποιαδήποτε πίστη), άσχετα αν αυτό που πισεύει κανείς είναι αληθινό ή όχι.
Σας είπα: Δεν την θεωρώ από τις μεγάλες ταινίες του. Αλλά, διάβολε, δίχως να είναι κάτι ιδιαίτερο, το απόλαυσα. Ποτέ δεν μπορώ να πω όχι σ' έναν καινούριο Γούντι. Έχει άλλωστε αποδείξει εδώ και 40 χρόνια ότι κρατά τον πήχυ από ένα σταθερό ύψος και πάνω. Ποτέ πιο κάτω.
ΥΓ: Το έχω ξαναγράψει: Κατανοώ και σέβομαι όσους έχουν βαρεθεί τον Άλλεν. Είναι γεγονός ότι συχνά επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Γι' αυτό και καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι βρίσκεσαι σε ταινία του. Όμως αυτό ακριβώς το έστω επαναλαμβανόμενο κλίμα, προσωπικά μ' αρέσει πολύ. Και αυτή η απίστευτη αντοχή του μ' αφήνει πάντοτε κατάπληκτο.
Με λιγότερο χιούμορ και όχι τόσο σπινθηροβόλες ατάκες όσο στο προηγούμενό του, το "Everything Goes", το φιλμ εξακολουθεί να διαθέτει όλη την κομψότητα, την εξυπνάδα, την τρυφερότητα αλλά και τον κυνισμό, την ειρωνία, την ελαφρότητα και συγχρόνως τη σοφία του μεγάλου δημιουργού. Κι ας πρόκειται στην ουσία για μια απλή κομεντί. Οι μοίρες των (αρκετών) ηρώων διασταυρώνονται, χωρισμοί, καινούριοι έρωτες, αυταπάτες κάθε είδους, άγχη, αδιέξοδα, επιτυχίες και αποτυχίες, μικρές ανατροπές, ξεπηδούν καθημερινά, δίχως τελειωμό. Και η πικρή επωδός - απόλυτα αληθινή που όμως όλοι ξεχνάμε (θέλουμε να ξεχάσουμε τέλος πάντων) - είναι ότι ο μόνος "ψηλός μελαχρινός ξένος" που θα συναντήσεις δεν είναι ο απόλυτος ρομαντικός έρωτας, αλλά ο θάνατος. Ίσως μάλιστα εδώ ο Allen είναι κάπως πιο απαισιόδοξος από άλλες φορές, καθώς οι περισσότεροι από τους καλοδουλεμένους χαρακτήρες τους θα καταλήξουν σε αδιέξοδο.
Το άλλο σημαντικό συμπέρασμα που μας λέει η ταινία είναι ότι συχνά οι αυταπάτες μπορεί να κάνουν μεγαλύτερο καλό σε κάποιον απ' όσο οι αλήθειες. Έτσι δεν είναι; Συχνά η πίστη θεραπεύει (όχι υποχρεωτικά η θρησκευτική, οποιαδήποτε πίστη), άσχετα αν αυτό που πισεύει κανείς είναι αληθινό ή όχι.
Σας είπα: Δεν την θεωρώ από τις μεγάλες ταινίες του. Αλλά, διάβολε, δίχως να είναι κάτι ιδιαίτερο, το απόλαυσα. Ποτέ δεν μπορώ να πω όχι σ' έναν καινούριο Γούντι. Έχει άλλωστε αποδείξει εδώ και 40 χρόνια ότι κρατά τον πήχυ από ένα σταθερό ύψος και πάνω. Ποτέ πιο κάτω.
ΥΓ: Το έχω ξαναγράψει: Κατανοώ και σέβομαι όσους έχουν βαρεθεί τον Άλλεν. Είναι γεγονός ότι συχνά επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Γι' αυτό και καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι βρίσκεσαι σε ταινία του. Όμως αυτό ακριβώς το έστω επαναλαμβανόμενο κλίμα, προσωπικά μ' αρέσει πολύ. Και αυτή η απίστευτη αντοχή του μ' αφήνει πάντοτε κατάπληκτο.
Ετικέτες "You will meet a Tall Dark Stranger" (2010), Allen Woody
posted by vandimir @ 10:45 μ.μ.
4 Comments:
Προσωπικά απόλαυσα την ταινία κι όχι μόνο αυτό αλλά μου άφησε πολλά περισσότερα από την προηγούμενη του. Είναι όσα λέτε , όπως ότι οδηγεί σε -τρομερά- αδιέξοδα τους ήρωες του , ή ότι λύση σωτηρίας μπορεί να είναι οι αυταπάτες εν τέλει. Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο ήταν η ''μάχη'' μεταξύ του κωμικού και τραγικού στοιχείου.
Συμφωνω οτι δεν ηταν και αριστουργημα αλλα ουτε και κακή. Νομιζω ομως οτι το θεμα που καταπιαστηκε θα μπορουσε να δωσει καλυτερα αποτελεσματα. Θα βολευομουν και με το DVD παντως.
Αν μπορουσα να δωσω στην ταινια ενα χαρακτηρισμο θα ηταν
Ο εξευτελισμος του Πάολο Κοέλιο:
Aν θες κατι πολυ ολο το συμπαν θα συνομωτησει εναντιον σου :)
Μηπως αυτο ηταν και το νοημα της ταινιας, γιατι εχουμε γεμισει ψωνια που νομιζουν οτι προοριζονται για κατι ανωτερο από αυτο που ειναι;
1. Για Crispy: OK, δεν διαφωνούμε ριζικά, απλώς η προηγούμενη μου άρεσε κάπως περισσότερο. Και όντως η μάχη αυτή υπάρχει - όπως και σε πολλές άλλες ταινίες του Γούντι Άλεν.
2. Για Μακαρονάκι: Χα, μ' αρέσει πολύ το σχόλιό σου και συμφωνώ. Όντως είναι μια αποστομωτική απάντηση στον Κοέλιο, τον οποίο δεν χωνεύω ιδιαίτερα, όπως αντιλαμβάνεσαι. Πολύ καλή άποψη.
Τον Κοέλιο; Τον ΜΙΣΩ! Ιδιαιτερα οταν συνδυαζεται και με Feng Sui προξενει καούρες. Ιδιαιτερα δεν που από τοτε που μεταφραστηκαν τα βιβλια του γεμισαν τα reality με φιλοδοξα και ατάλαντα ψωνια αλλά πάντα με θετική ενεργεια :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home