Τρίτη, Οκτωβρίου 28, 2014

"MIRACLE MILE": ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΚΟΜΕΝΤΙ Ή... ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

Όπως στη μουσική υπάρχουν "one hit wonders", έτσι και στο σινεμά υπάρχουν δημιουργοί που είναι γνωστοί για μία και μόνο ταινία, η οποία συχνά ανήκει στην οικογένεια των cult. Κλασικό παράδειγμα ο Steve de Jarnatt. Σκηνοθέτης του "Miracle Mile" του 1988, γύρισε άλλη μία μόνο ταινία τον επόμενο χρόνο, έκανε και λίγη τηλεόραση έως το 2006 και μετά τίποτα. Ωστοσο πολλοί είναι αυτοί που θαυμάζουν την ταινία του τού 1988.
Το "Miracle Mile" ξεκινά σαν ρομαντική κομεντί, με έναν τύπο που ψάχνει το κορίτσι των ονείρων του αν και ήδη πάνω από 30 χρονών. Κάποια στιγμή το βρίσκει, χάνει από ατυχία το πρώτο κρίσιμο ραντεβού... και τότε η ταινία μεταλλάσσεται σε ταινία τέλους του κόσμου από πυρηνικό πόλεμο! Ο ήρωας ακούει κατά λάθος ένα τηλεφώνημα που λέει ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να εξαπολύσουν πυρηνικές κεφαλές ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και ότι σε 70 λεπτά σοβιετικοί πύραυλοι θα πλήξουν το Λος Άντζελες (το Miracle Mile του τίτλου δεν είναι παρά μια περiοχή στο κέντρο της πόλης, όπου διαδραματίζεται ολόκληρο το φιλμ). Από εκεί και πέρα το χάος...
Η ταινία από τη μία είναι αφόρητα 80ς. Κοστούμια, κουρέματα, περιβάλον, ακόμα και φάτσες "φωνάζουν" από μακριά την καταγωγή τους από τη δεκαετία αυτή. Έτσι μια νότα κιτς δεν λείπει. Από την άλλη είναι δύσκολο να καταταχτεί κάπου, αφού από άλλο είδος ξεκινά και αλλού καταλήγει. Ένας ρομαντικός έρωτας βρίσκεται διαρκώς στο κέντρο του φιλμ, γύρω απ' αυτόν όμως γίνεται χαμός, με το σασπένς να ανεβαίνει συνεχώς. Παράλληλα το χιούμορ υπάρχει κι αυτό διάχυτο κι έτσι είναι δύσκολο να αποφασίσεις πού ακριβώς το πάει ο σκηνοθέτης. Όσο για το τέλος... δεν θα σας το αποκαλύψω φυσικά, δίνει όμως το "τελικό χτύπημα", κάνοντας την ταινία αξέχαστη.
Αν ψάχνετε σπάνια και παράδοξα φιλμ βρείτε αυτό εδώ το "Miracle Mile". Διαθέτει "λίγο απ' όλα", είναι ταυτόχρονα δραματικό και διασκεδαστικό με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, αντανακλά απόλυτα τους φόβους της τότε ανθρωπότητας (έως την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και το τέλος του ανταγωνισμού των δύο υπερδυνάμεων) για πυρηνικό όλεθρο και ισορροπεί με επιτυχία ανάμεσα στο συγκινητικό και το γελοίο, δίχως όμως  να γίνεται αχταρμάς. Όντως cult ταινία.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Οκτωβρίου 26, 2014

ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΕΛΗΣ ΖΩΗ ΣΤΟ "ΓΥΜΝΟΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ"

Το "Plein Soleil" (γνωστό στην Ελλάδα σαν "Γυμνοί στον Ήλιο"), που γύρισε ο Rene Clement (1913-1996) το 1960, είναι η πρώτη μεταφορά στην οθόνη του "κακού" ήρωα της Patricia Highsmith Τομ Ρίπλεϊ. Και μάλιστα καλύτερη μεταφορά κατά τη γνώμη μου από τον πολύ μεταγενέστερο "Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ" του Άντονι Μινγκέλα.
Ο Ρίπλεϊ είναι ένας απόλυτα αμοραλιστικός χαρακτήρας. Κάτω από το εξαιρετικά γοητευτικό παρουσιαστικό του κρύβει έναν ψυχρό, υπολογιστικό, αδίστακτο χαρακτήρα, που μόνη του επιδίωξη είναι να ανέβει κοινωνικά και να πλουτίσει πατώντας - κυριολεκτικά στην προκειμένη περιπτωση - επί πτωμάτων. Η σχέση του με έναν διεφθαρμένο ζάπλουτο "κηφήνα" και την όμορφη μνηστή του τού δίνουν την ευκαιρία να καταστρώσει το "τέλειο έγκλημα" και να το εκτελέσει με εξαιρετική ψυχρότητα. Αυτά στη μισή ταινία. Διότι η άλλη μισή, η "μετά το έγκλημα", παρουσιάζει το ίδιο, αν όχι μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Γυρισμένη σε κοσμοπολίτικες γραφικές περιοχές της Μεσογείου (της Ιταλίας κυρίως), με το καλοκαίρι, τον ήλιο και τη θάλασσα να κυριαρχούν στο τοπίο - το οποίο τοπίο γίνεται επίσης "πρωταγωνιστής" του φιλμ - και να έρχονται σε αντίθεση με τους σκοτεινούς χαρακτήρες, διαθέτει έναν εξαιρετικό νεαρό Αλέν Ντελόν σε έναν από τους χαρακτηριστικότερους ρόλους του, απόλυτα πειστικό, ανατριχιαστικό θα έλεγα, στη σατανικότητα που κρύβεται πίσω από το αγγελικό του πρόσωπο. Και μόνο γι' αυτόν θα ήταν αξιόλογο φιλμ. Ταυτόχρονα όμως η ταινία μας δίνει ένα καυστικό πορτρέτο μιας διεφθαρμένης και ανήθικης τάξης πλουσίων, που ζουν κάθε καπρίτσιο τους αδιαφορώντας απόλυτα για τους γύρω τους και με το μυαλό άδειο από κάθε κοινωνικό προβληματισμό. Η σχέση του πλούσιου (Μωρίς Ρονέ) και του Ρίπλεϊ είναι χαρακτηριστική: Ο πλούσιος γόνος, παρά τη φιλία που υποτίθεται ότι τους δένει, δεν χάνει ευκαιρία να ταπεινώσει με κάθε τρόπο τον ταξικά κατώτερο "φίλο" του, θυμίζοντάς του έτσι ανά πάσα στιγμή την κοινωνική και ταξική του ανωτερότητα. Ειδωμένα κάτω από αυτή τη σκοπιά, τα εγκλήματα του τελευταίου αποκτούν ίσως μια άλλη διάσταση: Αν όχι δικαιολογημένα, είναι τουλάχιστον κατανοητό τι τον ωθεί σ' αυτά. Αφού η διαφθορά είναι τόσο έκδηλη στην ανώτερη τάξη, γιατί να αφήσει ανέπαφους τους φτωχούς;
Μειονέκτημα του φιλμ το φινάλε, που θυσιάζει την κυνικότητα του βιβλίου της Highsmith για να υπηρετήσει (δουλικά θα έλεγα) "καθώς πρέπει" εμπορικές επιταγές. Είναι σα να στομώνει, να κάνει λιγότερο κοφτερή την όλη κοινωνική κριτική που προαναφέραμε. Η ίδια η συγγραφέας άλλωστε, στην οποία κατά τα άλλα άρεσε πολύ η ταινία, είχε δήλωσει απερίφραστα τις επιφυλάξεις της γι' αυτό.
Πέραν αυτών όμως, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα ένα σημαντικό αστυνομικό φιλμ, που δημιουργεί ένα υπόγειο σασπένς και παρακολουθείται με εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Οκτωβρίου 23, 2014

XENIA ΜΕ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

Ο Πάνος Κούτρας είναι νομίζω ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονες έλληνες σκηνοθέτες και ο μόνος που κάνει με συνέπεια queer σινεμά. Αλλά βέβαια δεν είναι αυτό το σημαντικό, όσο το ότι οι ταινίες του είναι καλές.
Στο "Xenia" του 2014 (αναφορά στην εγκαταλειμμένη σήμερα αλυσίδα ξενοδοχείων, χαρακτηριστικών δειγμάτων ελληνικού αρχιτεκτονικού μοντερνισμού) παρακολουθεί το οδοιπορικό ενός 16χρονου αλβανού γκέι, που μετά τον θάνατο της μητέρας του παίρνει το αγαπημένο του λαγουδάκι και φτάνει από την Κρήτη στην Αθήνα, βρίσκει τον αδελφό του που ζει εκεί και μαζί ξεκινάνε για τη Θεσσαλονίκη, για να βρουν τον πατέρα τους που τους είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μικρά, αλλά και για να πάρει μέρος ο ταλαντούχος μεγάλος σε ένα τηλεοπτικό σόου νέων ταλέντων .
Πρόκειται λοιπόν για μια ταινία δρόμου στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με την ασχήμια αλλά και τις εκπλήξεις της, την δύσκολη καθημερινότητα και τις χαρακτηριστικές της εικόνες. Μόνο που εδώ στο οδοιπορικό πρωταγωνιστούν δύο "διαφορετικοί" χαρακτήρες, δίχως ουσιαστικά ταυτότητα, αλβανοί αλλά με ελληνική κουλτούρα ταυτόχρονα. Το μελόδραμα εναλλάσσεται με το χιούμορ, αλλά η τρυφερότητα στη ματιά του Κούτρα, ακόμα και στις σκληρές στιγμές, είναι δεδομένη. Φυσικά το ηθελημένο κιτς, τα camp στοιχεία, τα σκυλάδικα, είναι κι αυτά παρόντα - σε κάποια σημεία νοιώθουμε το αλμοδοβαρικό κλίμα - πλην όμως συνδυάζονται με την ποίηση, τη συγκίνηση, το ονειρικό στοιχείο και, πάνω απ' όλα, με την κατανόηση τής - σε πολλά επίπεδα - διαφορετικότητας. Ο σουρεαλισμός υπάρχει κι αυτός στα όνειρα και τη φαντασία του μικρού, δίνοντάς μας μια σειρά από εικόνες που εισχωρούν στο χώρο του φανταστικού. Ταυτόχρονα ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία και η απώλεια της αρετής της φιλοξενίας (το τελευταίο δείχνεται συμβολικά με το εγκαταλειμμένο Xenia) καταγράφονται ως αναπόσπαστα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας. Και υπάρχουν και οι σινεφίλ αναφορές, κυρίως στην υπέροχη "Νύχτα του Κυνηγού" του Τσαρλς Λότον (προσέξτε τη σκηνή στο ποτάμι).
Ίσως η τελευταία σκηνή του φιλμ να είναι κάπως τραβηγμένη, αλλά συνολικά η ταινία μου άρεσε και επιβεβαίωσε απόλυτα την εκτίμησή μου στον Κούτρα. Δεν είναι ίσως τόσο δυνατή όσο η "Στρέλα", αλλά, επαναλαμβάνω, τη βρήκα και πάλι πολύ καλή.
ΥΓ: Καλτ η εμφάνιση του Άγγελου Παπαδημητρίου και, φυσικά, της παλιάς ιταλίδας σούπερ σταρ Pati Pravo, της οποίας τα τραγούδια πρωταγωνιστούν!

Ετικέτες ,

Κυριακή, Οκτωβρίου 19, 2014

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΖΟΝ ΛΕΝΟΝ "ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ"

1966. Ο Τζον Λένον, στην ακμή της καριέρας των Beatles και την εποχή της μπιτλομανίας, πάει στην Ισπανία για να συμμετέχει σαν ηθοποιός στο γύρισμα μιας ταινίας (αυτό συνέβη όντως). Ένας δάσκαλος αγγλικών, μανιακός με τους Beatles, που διδάσκει αγγλικά στους μαθητές τους χρησιμοποιώντας τους στίχους τους, κάνει με το σαραβαλιασμένο του φιατάκι ένα μακρύ ταξίδι με σκοπό να τον συναντήσει για να του πει κάτι σημαντικό. Στο δρόμο θα πάρει δύο δεκαεξάχρονα παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, άγνωστα μεταξύ τους, που το έχουν σκάσει από το σπίτι τους για διαφορετικούς λόγους και κάνουν ωτοστόπ και όλοι μαζί συνεχίζουν την περιπετειώδη αναζήτηση του Λένον.
Όλα αυτά συμβαίνουν στην ισπανική ταινία του David Trueba του 2013 "Η Ζωή είναι Ωραία με τα Μάτια Κλειστά" (ο τίτλος είναι στίχος από το Strawberry Fields Forever, των Beatles φυσικά). Πρόκειται για ένα "χαριτωμένο" θα έλεγα road movie, γλυκό, τρυφερό και με αρκετό χιούμορ. Η ταινία διαθέτει έντονα την ατμόσφαιρα των "φτωχών" ισπανικών 60ς και η φωτογραφία της, κιτρινωπή, με την ώχρα να κυριαρχεί, είναι νοσταλγική και θυμίζει παλιές φωτογραφίες. Η φτώχεια είναι έκδηλη παντού. Ωστόσο ο Trueba αντιμετωπίζει το θέμα χαλαρά, με χιούμορ και γλυκύτητα. Αυτό πάντως δεν σημαίνει ότι στο βάθος δεν υπάρχει το φόντο της στυγνής φασιστικής φρανκικής δικτατορίας και μια ατμόσφαιρα καταπίεσης, που συχνά ξεκινά από την ίδια την οικογένεια και τη θρησκεία. Αρκετές αναφορές γίνονται στα θέματα αυτά, δίχως όμως να αποτελούν το επίκεντρο του φιλμ. Άλλα μοτίβα που υπάρχουν είναι η ενηλικίωση, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, η καταπιεστική οικογένεια, η σχέση αγγλόφωνης και ντόπιας κουλτούρας και διάφορα άλλα. Όλα αυτά με "γλυκό" τρόπο πάντοτε.
Η ταινία κυλά γλυκά, χαλαρά, δίχως όμως ιδιαίτερο σασπένς και δίχως έντονες κορυφώσεις. Πρόκειται με λίγα λόγια για χαμηλόφωνη ταινία, όπου ακόμα και τα μικρά δράματα που συμβαίνουν περνάνε δίχως τραγικές ή ακραίες επιπτώσεις. Η νοσταλγική ατμόσφαιρα έχει νομίζω το πάνω χέρι.
Την είδα ευχάριστα, διασκέδασα αρκετά με το είδος αθωότητας που διαθέτει (χωρίς να παραλείπει, όπως ανέφερα, το χαμηλότονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο), αλλά δεν την θεωρώ και αριστούργημα. Το θέμα πάντως είναι πρωτότυπο και έξυπνο και δείχνει για μια ακόμα φορά τη φόρμα του σύγχρονου ισπανικού σινεμά.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Οκτωβρίου 13, 2014

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ"

Ο νορβηγός Eskil Vogt είναι κυρίως σεναριογράφος. Το 2014 κάνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "Blind" (Στο Σκοτάδι), με ενδιαφέροντα μεν, όχι όμως εξαιρετικά κατά τη γνώμη μου αποτελέσματα.
Μια 35άρα όμορφη γυναίκα χάνει την όρασή της. Μην έχοντας κουράγιο να αντιμετωπίσει τον "έξω κόσμο" καθηλώνεται στο σπίτι της παρά τις προσπάθειες του άντρα της να την βγάλει από την απομόνωσή της. Πώς είναι όμως η εσωτερική ζωή της γυναίκας αυτής όταν μένει μόνη στο σπίτι, συνήθως καθισμένη σε μια πολυθρόνα;
Η ταινία ξεκινά "ρεαλιστικά", σύντομα όμως το πράγμα ξεφεύγει. Στην ιστορία εντάσσεται μια άλλη γυναίκα, χωρισμένη με παιδί, η οποία επίσης χάνει βαθμιαία το φως της, ένας μοναχικός τύπος, ηδονοβλεψίας και εθισμένος στο ιντερνετικό πορνό, ο σύζυγος της γυναίκας και οι εκτός σπιτιού δραστηριότητές του και οι σχέσεις όλων αυτών μεταξύ τους - όπως και με την αρχική τυφλή γυναίκα. Από ένα σημείο αντιλαμβανόμαστε ότι όσα βλέπουμε δεν είναι η πραγματικότητα. Η τυφλή γυναίκα προσπαθεί να γράψει ένα βιβλίο.Πολλά από όσα βλέπουμε είναι σκηνές από την πλοκή του και  φαντασιώσεις της ίδιας. Γρήγορα αλήθεια, πλοκή βιβλίου, φαντασία μπερδεύονται, οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίζονται σε διαφορετικούς ρόλους, σκηνές επαναλαμβάνονται με διαφορετική εξέλιξη. Τι είναι αλήθινό και τι φανταστικό και πού βρίσκονται τα όριά τους (αν υπάρχουν); Τελικά η ταινία μιλά για τον ψυχικό, τον εσωτερικό κόσμο μιας τυφλής, για όσα συμβαίνουν στο μυαλό της. Όχι για όσα συμβαίνουν πραγματικά γύρω της.
Η βασική παρατήρηση που πρέπει να έχετε υπ' όψιν σας είναι ότι παρά το "σκοτεινό" (κυριολεκτικά και μεταφορικά) θέμα της, η ταινία δεν είναι καταθλιπτική. Υπάρχουν ακόμα και σκηνές με αρκετό χιούμορ. Δεν πρόκειται λοιπόν να "μαυρίσει η ψυχή σας". Αυτή ακριβώς η μη καταθλιπτική αντιμετώπιση μιας τέτοιας ιστορίας πιστώνεται στα θετικά. Συνολικά πάντως το βρήκα μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη μεν προσπάθεια, δεν μπορώ να πω όμως ότι με ενθουσίασε. Προσωπική γνώμη.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Οκτωβρίου 10, 2014

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ) ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ

Με το "Κορίτσι που Εξαφανίστηκε" (Gone Girl) του 2014 ο David Fincher επιβεβαίωσε για μένα ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής μας. Εδώ ξαναβρίσκει το σκοτεινό, άρρωστο κλίμα που τόσο αγαπά και φτιάχνει ένα αριστοτεχνικό θρίλερ, το οποίο και να κρατήσει τον θεατή μπορεί, αλλά και να κριτικάρει συγχρόνως πολλές πτυχές της σύγχρονης (αμερικάνικης και όχι μόνο) κοινωνίας.
Οι ήρωες είναι ένα όμορφο, ερωτευμένο ζεύγος. Η παρακμή του γάμου τους αρχίζει όταν αναγκάζονται να μετακομίσουν από τη Νέα Υόρκη στη μικρή πόλη - γενέτειρα του συζύγου, μετακόμιση που σχετίζεται και με οικονομικά προβλήματα. Ώσπου, στην 5η επέτειο του γάμου τους, η κοπέλα εξαφανίζεται. Οι υποψίες της αστυνομίας πέφτουν στον σύζυγο, η υπόθεση γίνεται πρωτοσέλιδο σε φυλλάδες και κανάλια και ο κλοιός γύρω του αρχίζει να σφίγγει.
Αρχικά παρακολουθούμε την ιστορία "κανονικά". Σύντομα θα αρχίσουμε να τη βλέπουμε - με μερικά φλας μπακ - από τη μεριά της συζύγου, καθώς διαβάζουμε το ημερολόγιό της. Από εκεί και πέρα οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές είναι αλλεπάλληλες, οι χαρακτήρες μας αιφνιδιάζουν καθώς κάθε άλλο παρά είναι όπως αρχικά φαίνονται και το σασπένς είναι έντονο.
Το θεωρώ λοιπόν απόλυτα πετυχημένο σαν θρίλερ. Αυτό που εκτιμώ όμως είναι ότι δεν παραμένει μονοδιάστατο σαν τέτοιο. Η κριτική του είναι καυστική για τη σύγχρονη Αμερική: Ουσιαστικά βλέπουμε τον βρώμικο ρόλο των media, βλέπουμε άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές σχεδον να αποδίδουν δικαιοσύνη, βλέπουμε τη χειραγώγηση των μαζών, το κοινό δηλαδή να άγεται και να φέρεται, αλλάζοντας διαρκώς γνώμη, από τα ΜΜΕ, βλέπουμε τη σχετικότητα, την ανικανότητα, την ανυπαρξία ίσως, απόδοσης δικαιοσύνης. Αλλά και την υποκρισία (και στα πλαίσια του γάμου), την απληστία, την έλλειψη προσωπικότητας του σύγχρονου ανθρώπου. Το πρωτότυπο, πνιγηρό τέλος επιβαβαιώνει με σαρδόνιο τρόπο τα παραπάνω. Σας προειδοποιώ: Το ανθρώπινο τοπίο είναι πραγματικά ζοφερό και η όλη εξέλιξη καθόλου ευχάριστη. Βρισκόμαστε πολύ μακριά από την όποια ωραιοποιημένη πραγματικότητα του Χόλιγουντ, κι ας βρισκόμαστε στην καρδιά του. Βλέπετε, ο Fincher, ευτυχώς, μπορεί εδώ και καιρό να κάνει ό,τι θέλει.
Βρήκα το στενόχωρο αυτό θρίλερ εξαιρετικό, τόσο σαν πλοκή όσο και σαν καυστικότατη κοινωνική κριτική και είμαι σίγουρος ότι θα βρίσκεται μέσα στο προσωπικό μου top-10 της περιόδου 2014-15.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Οκτωβρίου 08, 2014

ΕΝΑ... ΤΡΙΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ

Να και μια ταινία για λίγους ή, αν προτιμάτε, για θεατές με "ειδικά γούστα" (όχι, όχι, δεν πρόκειται για πορνογραφία). Μιλώ για το "The Dark Backward" (Ο Άνθρωπος με τα Τρία Χέρια) που γύρισε το 1991 ο περίεργος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Adam Rifkin.
Σε ένα σχεδόν μετακαταστροφικό σκηνικό (όχι απόλυτα, για να είμαστε ακριβείς, πρόκειται για έναν κόσμο που, άγνωστο γιατί, κατακλύζεται κυριολεκτικά από σκουπίδια) ένας μίζερος και απόλυτα αποτυχημένος σκουπιδιάρης, που πασχίζει να κάνει καριέρα stand up κωμικού, νοιώθει ξαφνικά κάτι στην πλάτη του και, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε λίγες μέρες του φυτρώνει ένα... τρίτο χέρι. Και τότε γίνεται ξαφνικά διάσημος και περιζήτητος σαν κωμικός. Αλλά αυτό δεν είναι ολόκληρη η ιστορία...
Φυσικά καταλάβατε ότι πρόκειται για κάτι απόλυτα σουρεαλιστικό, "κουφό" θα ήταν ίσως καλύτερος χαρακτηρισμός. Και γιατί για λίγα και ειδικά γούστα; Διότι η ταινία μπορεί να θυμίζει κάπου "Delicatessen", αλλά περισσότερο νομίζω σχετίζεται με τον βρώμικο και συνειδητά αηδιαστικό και κακού γούστου κόσμο των πρώτων ταινιών του Waters. Και, πιστέψτε με, δεν μιλάω μόνο για τα πανταχπύ παρόντα σκουπίδια... Την αηδία εκπροσωπεί όχι ο δύστυχος πρωταγωνιστής, "ο χειρότερος stand up κωμικός του κόσμου", αλλά ο απίστευτος κολλητός του φίλος, ένας μονίμως πανβρώμικος και αηδής με κάθε δυνατό τρόπο ακορντεονίστας. Αυτά για να σας προειδοποιήσω και να σας κάνω γνωστό ότι πολλοί που θα δουν απροετοίμαστοι το εκκεντρικό αυτό φιλμ θα φύγουν στα μισά.
Κατά τα άλλα όμως πρόκειται για μια σάτιρα της ανθρώπινης κατάστασης - με το είδος χιούμορ που σας περιέγραψα βεβαίως - η οποία κάπου μπορεί να γίνει ακόμα και συγκινητική. Η ανθρώπινη απληστία και η εκμετάλλευση με κάθε τρόπο του συνανθρώπου, ο αδίστακτος και αδηφάγος κόσμος των show business, η έλλειψη καλού γούστου, φτάνει να βγαίνουν λεφτά, είναι μερικά από τα ζητήματα που θίγονται. Και, τελικά, η ανάγκη να είσαι ο εαυτός σου και τίποτα άλλο.
Δεν θα περάσετε όλοι καλά, το είπαμε. Το βρίσκω ωστόσο από τα πολύ ενδιαφέροντα κινηματογραφικά αξιοπερίεργα και ένα χαρακτηριστικότατο δείγμα απόλυτα συνειδητής trash αισθητικής - με κάποια τρυφερότητα όμως. Αν διαθέτετε τέτοιου είδους περιέργεια επιχειρείστε το!

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Οκτωβρίου 06, 2014

ΖΑΡΙΑ, ΠΟΚΕΡ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΥ

Θεωρώ τον Robert Altman μεγάλο, αλλά άνισο σκηνοθέτη, ικανό για θαυμάσια, αλλά και για βαρετά "προϊόντα". Νομίζω ότι αυτό συνέβαινε ακόμα και στη χρυσή γι' αυτόν δεκαετία του 70, όπου έκανε τόσες εξαιρετικές ταινίες. Το "Ζάρια, Πόκερ και Κάτι Άλλο" (California Split) του 1974, για παράδειγμα, δεν ανήκει στις ταινίες του που αγαπώ.
Ο Altman σε πολλά από τα φιλμ του ανέπτυξε ένα παράξενο, προσωπικό στιλ, με ιστορίες που απλά συμβαίνουν από εδώ κι από εκεί, μερικές φορές συναντιούνται, μερικές όχι, συνήθως δίχως καρυφώσεις, ακόμα και δίχως συγκεκριμένο στόρι, δίχως σασπένς, με τους ηθοποιούς συχνά να αυτοσχεδιάζουν. Υπάρχει δηλαδή μια ρευστή ατμόσφαιρα, η οποια περιγράφει μια κατάσταση. Όπως συχνά συμβαίνει στην αληθινή ζωή δηλαδή. Αυτό το στιλ μερικές φορές έδωσε εξαιρετικά αποτελέσματα. Στην περίπτωση της ταινίας που εξετάζουμε όμως προσωπικά με κούρασε αρκετά.
Η ταινία παρακολουθεί τον "βίο και την πολιτεία" δύο αθεράπευτων, κολλητών τζογαδόρων με διαφορετικούς χαρακτήρες. Αγχώδης και σοβαρός ο ένας, αλέγκρος, χαβαλετζής και "έξω καρδιά" ο άλλος (πολύ καλοί οι Τζορτζ Σίγκαλ και Έλιοτ Γκουλντ αντίστοιχα). Δίχως συγκεκριμένη ιστορία, το φιλμ τους παρακολουθεί να περιφέρονται από καζίνο σε καζίνο, από χαρτοπαικτική λέσχη σε χαρτοπαικτική λέσχη, ρίχνει ματιές στην καθημερινή ζωή τους και στις σχέσεις τους με τις γυναίκες, τους "βλέπει" ενώ ληστεύονται από αλήτες και, τελικά, επικεντρώνεται σε ένα απελπισμένο παιχνίδι ρουλέτας, όπου κυριολεκτικά θα τα παίξουν όλα για όλα.
Ναι, η ταινία καταγράφει τον "'αρρωστο" ψυχισμό του παθιασμένου τζογαδόρου, που του είναι αδύνατο να ξεφύγει από το πάθος του, έχει χιούμορ (είναι είδος κωμωδίας άλλωστε), καταγράφει τον τρόπο ζωής των ηρώων της, ανήκει γενικά στο "buddy movie", αλλά όλη αυτή η περιπλάνηση και η ουσιαστική έλλειψη πλοκής, όλος αυτός ο εγκλεισμός σε καζίνα και λέσχες - όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της - ομολογώ ότι με έκανε να βαρεθώ αρκετά και να νομίσω ότι τα 108 λεπτά της ήταν πολύ περισσότερα. Το συνιστώ στους φανατικούς του σημαντικού αυτού σκηνοθέτη, όχι όμως και στους "ανυποψίαστους".

Ετικέτες ,

Κυριακή, Οκτωβρίου 05, 2014

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΓΡΙΕΣ - ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΕΣ - ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Η Αργεντινή αρκετά συχνά μας δίνει καλές ταινίες. Το 2014 η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς ο Damian Szifron, τηλεοπτικός σκηνοθέτης κυρίως, γυρίζει το τρίτο του μεγάλου μήκους φιλμ, τις "Ιστορίες για Αγρίους" (Relatos Salvajes). Πρόκειται για μια σπονδυλωτή ταινία με έξη διαφορετικές ιστορίες που διαδραματίζονται στη σύγχρονη Αργεντινή, ιστορίες γεμάτες παράνοια, αγριότητα, αλλά και κατάμαυρο - πραγματικά - χιούμορ.
Νομίζω ότι πρόκειται για μια από τις λίγες φορές σε σπονδυλωτή ταινία που όλες οι ιστορίες είναι καλές. Φυσικά κάποιες ξεχωρίζουν (πιθανόν διαφορετικές για τον καθένα), όπως η πρώτη με το αεροπλάνο και η τρίτη με τους δύο οδηγούς, αλλά και η τελευταία με τον σουρεαλιστικό γάμο, αλλά πάντως καμιάς το επίπεδο δεν είναι κακό. Πάρτε μια γεύση: α. Σε ένα αεροπλάνο ένας επιβάτης φλερτάρει μια κοπέλα που κάθεται δίπλα του, ώσπου συνειδητοποιούν ότι και οι δύο έχουν έναν κοινό γνωστό. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. β. Σε ένα καφέ- εστιατόριο μπαίνει μια νύχτα ο κτηνώδης τοκογλύφος που κατέστρεψε τη ζωή της σερβιτόρας. Πώς θα αντιδράσει αυτή; γ. Ένας οδηγός πολυτελούς Audi προσπερνά βρίζοντας έναν χωριάτη με ένα σαράβαλο που του κλείνει το δρόμο. Λίγο μετά όμως, στο πουθενά, ο "Audi" μένει από λάστιχο και ο χωριάτης πλησιάζει απειλητικά... δ. Η τροχαία "μαζεύει" το αυτοκίνητο ενός μηχανικού ειδικευμένου στις κατεδαφίσεις με εκρηκτικά. Αυτό είναι η αρχή μόνο ενός γραφειοκρατικού εφιάλτη, που, φυσικά, καταλήγει εκρηκτικά... ε. Ένας γιος ζάμπλουτου εμπλέκεται σε τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εγκαταλείποντας μάλιστα το θύμα του. Είναι σ' αυτές τις περιπτώσεις η διακιοσύνη τυφλή; στ. Ένας γάμος. Τίποτα άλλο. Δεν έχετε δει κάτι πιο σουρεαλιστικό.
Το φιλμ κινείται ανάμεσα στον Αλμοδοβάρ (που είναι ένας από τους παραγωγούς) και στο "μπάχαλο" του Κουστουρίτσα. Οι καταστάσεις μερικές φορές μοιάζουν ανατριχιαστικά με την ελληνική πραγματικότητα, βάζοντάς μας σε ανησυχητικές σκέψεις. Άλλωστε και οι δύο χώρες βρίσκονται σε μεγάλη κρίση. 'Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με καταστάσεις που πυροδοτούνται από την κρίση αυτή, που οδηγεί σε απόλυτη έκπτωση αξιών και σε ακραίες καταστάσεις στις ανθρώπινες σχέσεις ή μας μιλά γενικότερα για τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, για τις περιπτώσεις όπου ο άνθρωπος είναι αρπακτικό απέναντι στον συνάνθρωπό του και κάθε αίσθηση αλληεγγύης έχει μπει στο περιθώριο;
Βγάλτε μόνοι τα συμπεράσματά σας. Στο μεταξύ πάντως απολαύστε το κατάμαυρο και σαρδόνιο - το τονίζω αυτό - χιούμορ και την ενυπάρχουσα "κακία" σε μια ταινία που, αν και σπονδυλωτή, δεν κάνει κατά τη γνώμη μου πουθενά κοιλιά.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Οκτωβρίου 01, 2014

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΑΛΛΑ...

Δεν νομίζω ότι ο Claude Lelouch υπήρξε ποτέ μεγάλος σκηνοθέτης. Η γνωστή ταινία του "Η Περιπέτεια είναι Περιπέτεια" του 1972 επιβεβαίωσε αυτή μου τη γνώμη. Παρά το ότι μάλιστα στο καστ συμπεριλαμβάνονται ο Λίνο Βεντούρα και ο Ζακ Μπρελ αυτοπροσώπως!
Το φιλμ είναι κωμωδία, μια σάτιρα της εποχής για την ακρίβεια. Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα: Μια ομάδα απατεώνουν, που οργανώνουν διάφορα εξωφρενικά κόλπα (για να βγάλουν λεφτά φυσικά), έχουν την έμπνευση να παραστήσουν τους πολιτικοποιημένοι (πράγμα που είναι "μόδα" της εποχής, ενώ οι ήρωες δεν δίνουν δεκάρα για το θέμα), οπότε αφ' ενός τα κόλπα τους έχουν σχέση με πολιτικές καταστάσεις, αφ' ετέρου όταν συλληφθούν μπορούν να επικαλεστούν στο δικαστήριο ότι έκαναν ό,τι έκαναν για πολιτικούς λόγους.
Η ταινία είναι κάπως σπονδυλωτή, με την έννοια ότι παρακολουθούμε τη σπείρα να οργανώνει και να εκτελεί διαφορετικά κάθε φορά κόλπα. Από τη σκοπιά αυτή, καθώς και από το ότι επικεντρώνεται σε μια αστεία αντροπαρέα, προοιωνίζει τους θρυλικούς "Εντιμότατους Φίλους μου", που θα ακολουθούσαν λίγα χρόνια μετά από τον Μονιτσέλι. Όμως - κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον - "άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας"... Εννοώ βέβαια ότι θεωρώ το μεταγενέστερο φιλμ πολύ καλύτερο. Νομίζω λοιπόν ότι όλη αυτή η εκμετάλλευση του πολιτικοποιημένου κλίματος της εποχής δεν λειτουργεί ή γίνεται αρκετά απλοϊκά. Από την άλλη βρήκα το χιούμορ χοντρό και άκομψο, με αποτέλεσμα εγώ τουλάχιστον να μη γελάσω και τόσο. Ούτε πιστεύω ότι τα διάφορα "επεισόδια" δένουν και τόσο μεταξύ τους. Γενικά η ταινία μου άφησε μια αίσθηση χοντροκομένης, ασύνδετης και ενίοτε με "κοιλιές" μπαλαφάρας.
Εκτός αυτού το όλο πράγμα έχει γεράσει ή είναι πολύ επικαιρικό. Βρισκόμαστε βέβαια πολύ κοντά στον Μάη του 68, ο απόηχος είναι ακόμα εντονότατος και η πολιτικοποίηση και η επιθυμία για επανάσταση διάχυτη στη δύση. Ωστόσο πρέπει κανείς να ξέρει την εποχή για να κατανοήσει την ύπαρξη γάλλων μαοϊκών wannabe επαναστατών, δικαστών που είναι πρόθυμοι να αθωόσουν απατεώνες επειδή πίστεψαν ότι οι τελευταίοι έδρασαν με πολιτικά κίνητρα, μαρξιστικών νοτιοαμερικάνικων κινημάτων που ζηλεύουν την επιτυχία του Κάστρο στην Κούβα και θέλουν να κάνουν το ίδιο στις χώρες τους κλπ. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου. Τα προβλήματα για μένα είναι αυτά που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, κυρίως το ασύνδετο, η απλοϊκότητα των καταστάσεων και η χοντροκοπιά.
Κρίμα γιατί η ιδέα είναι καλή, και μάλιστα χρειαζόταν τόλμη να σατιρίσεις αριστερά ταμπού σε μια τέτοια εποχή...
ΥΓ: Σε μια σκηνή παίζει τον εαυτό του ο γάλλος τότε ροκ σούπερσταρ Τζόνι Χαλιντέι.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker